ΤΟ ΔΙΑΝΥΣΜΑΤΙΚΟ ΕΓΩ

 Ζούμε σε μία εποχή όπου η εξήγηση και η παρατήρηση του κόσμου γίνεται μέσα από περίτεχνες εξεζητημένες συσκευές, οι οποίες κατασκευάστηκαν και εξελίχθηκαν με σκεπτικό την κάλυψη αλλά και την προέκταση των αισθητηρίων μας, ώστε να εξερευνήσουμε και να μελετήσουμε εις βάθος, ποιο μακρυά από εκεί που οι 5 αισθήσεις του ανθρώπου δεν μπορούν να πάνε να δουν και να ακούσουν,από το ποιο μικρό σωματίδιο μέχρι το ποιο μεγάλο νεφέλωμα και γαλαξία.Η ανάγκη του ανθρώπου να εξερευνά, να μελετά, να προσαρμόζει αλλά και να προσαρμόζεται βάση της ανάγκης είναι το βασικό "εξελικτικό" κίνητρο του αλλά και προτέρημα του,για να μπορεί να κατέχει το "άγνωστο" ως γνώση αλλά και ταυτόχρονα να δαμάσει το άπειρο αλλά και ταυτόχρονα να λειτουργεί μέσα σε αυτό ως μέρος του.



 Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το άπειρο;το άγνωστο;νιώθει ασφαλείς ξέροντας ότι δεν ξέρει τίποτα ή απλά δημιουργεί, εγκαθιδρύει και αναβαθμίζει συνεχώς την πραγματικότητα του γιατί δεν νιώθει ασφαλείς και χρειάζεται,έστω και από τον ίδιο να ανακατασκευάζει την υπάρχουσα πραγματικότητα στα μέτρα του, για να μπορεί να έχει μία σταθερή βάση, ώστε να μπορεί να συνεχίζει στο ταξίδι της ζωής και της εξέλιξης;

 Ποιος είναι υπεύθυνος;ποιος είναι στο τιμόνι της πορείας;ποιος οδηγεί και άρχει των προτεραιοτήτων της ανθρώπινης φύσης;Ποιος μας λέει αυτό που βιώνουμε τι είναι και βάση ποιας λογικής;ποιος μας ορίζει την πραγματικότητα μας;Ποιος είναι τόσο σοφός που θα πει τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει;Ποιος λέει ότι είναι επαΐοντας και ποιος λέει ότι είναι ειδικός και σε τι, όταν ο άνθρωπος μόλις κάθε λίγα χρόνια αυτοαναιρείται και επαναπροσδιορίζει την "βάση" του.

 Μήπως ερχόμαστε στην ανάγκη και στο εγώ μας;όχι συλλογικά αλλά ατομικά επεκτεινόμενο και ταυτόχρονα σε σύγκρουση με το υπόλοιπο σύνολο.Σαν να προσπαθεί το εγώ μας να διαπεράσει το σύνολο ή μέρος αυτού από μία ενστικτώδεις τάση της φύσης μας.Μήπως τελικά το τι είναι και τι δεν είναι, μας το ορίζει ένα εγώ;το δικό μας ή κάποιου άλλου;
Τελικά το ποιο πιθανό είναι ότι το μόνο που γνωρίζουμε είναι τι θα θέλαμε με συνέπεια να δημιουργούμε εικονικές ανάγκες, που υποκύπτουν όμως σε ενστικτώδεις επιθυμίες καμουφλαρισμένες με ένα "νέφος" δήθεν λογικών επιχειρημάτων άμεσα συνδεδεμένα με το εγώ.
Θέτω ένα παράδειγμα.

 Η πρώτη εργαστηριακή πυρηνική σχάση επιτεύχθηκε από τους φυσικούς Ότο Χαν και Λίζε Μάιτνερ, το 1938 στο Βερολίνο. Οι δυο τους «βομβάρδισαν» ουράνιο με νετρόνια σε μια προσπάθεια να το μετατρέψουν στο άγνωστο τότε στοιχείο με ατομικό αριθμό 93 (το ουράνιο έχει Α.Α. 92 και η προσθήκη στον πυρήνα του ενός νετρονίου θα έπρεπε, όπως είχε ήδη διαπιστωθεί ότι συνέβαινε με ελαφρύτερα στοιχεία, να το μετασχηματίσει σε ένα νέο στοιχείο με ένα πρωτόνιο παραπάνω). Το παραγόμενο όμως στοιχείο είχε ιδιότητες πολύ διαφορετικές από τις αναμενόμενες (για ένα βαρύ στοιχείο με Α.Α. 93), γεγονός ανεξήγητο για τους δύο επιστήμονες.
Εκείνη την περίοδο η Μάιτνερ λόγω της εβραϊκής καταγωγής της υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Βερολίνο και ο Χαν συνέχισε τα πειράματά του με τον επίσης Γερμανό φυσικό Φριτς Στράσμαν. Σύντομα οι τρεις (η Μάιτνερ εξόριστη στη Σκανδιναβία) κατέληξαν σε ένα πολύ τολμηρό συμπέρασμα: Το παραγόμενο στοιχείο με τις αναπάντεχες ιδιότητες ήταν βάριο, που έχει Α.Α. μόλις 56. Αυτό σήμαινε ότι με κάποιο τρόπο η προσθήκη νετρονίου στον πυρήνα του ουρανίου προκαλούσε τη «σχάση» του, όπως ονόμασε τη διαδικασία η Μάιτνερ, σε δύο στοιχεία: Το Βάριο που ήδη ήταν γνωστό και ένα ακόμα στοιχείο (το οποίο αργότερα ονομάστηκε Τεχνήτιο) με Α.Α. 43, απελευθερώνοντας μάλιστα τεράστια ποσά ενέργειας. Εκείνο όμως που έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ανακάλυψη, ήταν η απελευθέρωση (με τη σχάση) δύο νετρονίων, παρέχοντας τη δυνατότητα για μια αλυσιδωτή αντίδραση. Έτσι, τα δύο νετρόνια που απελευθερώνονται κατά τη σχάση του πυρήνα Ουρανίου προκαλούν τη σχάση δύο πρόσθετων πυρήνων Ουρανίου, απελευθερώνοντας 4 νετρόνια που με τη σειρά τους προκαλούν τη σχάση τεσσάρων πυρήνων κ.ο.κ. Με τον τρόπο αυτό μια ελάχιστη ποσότητα Ουρανίου μπορεί να απελευθερώσει με την αλυσιδωτή σχάση της ένα γιγαντιαίο ποσό ενέργειας, που όπως έγινε σύντομα κατανοητό είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί είτε για ειρηνικούς σκοπούς (την κάλυψη ενεργειακών αναγκών) είτε για την κατασκευή πυρηνικών βομβών.

 Και όμως η ανακάλυψη αυτή μόλις το 1951 χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για μη στρατιωτικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για τη δοκιμαστική παραγωγή μικρής ποσότητας ηλεκτρικού ρεύματος (ΗΠΑ, Αϊντάχο). Στις 27 Ιουνίου 1954 πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας συνδέθηκε με εθνικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας (ΕΣΣΔ, Ομπνίσκ) παρέχοντάς του σε μόνιμη βάση ηλεκτρικό ρεύμα.
Αυτή η ανακάλυψη είναι ένα υπαρκτό γεγονός,που όμως είχε διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση από ανθρώπους που είδαν να καλύπτει την ανάγκη τους για να κατασκευαστεί ένα ισχυρό όπλο.Μία τελείως διαφορετική οπτική αλλά και προσέγγιση με σκοπό την υπεροπλία.Άσχετα εάν διαφωνούμε για την χρήση αλλά και κατασκευή πυρηνικών όπλων αυτή την στιγμή χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν πυρηνικά όπλα, δίπλα σε «παραδοσιακές» δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία και η Γαλλία, ενώ το Ιράν καταγράφεται ως ένα κράτος που επιδιώκει να αποκτήσει ένα πυρηνικό οπλοστάσιο.

 Αυτό το ιστορικό παράδειγμα ίσως αποδεικνύει ότι τελικά τα "θέλω" αντικαθιστούν τις πραγματικές ανάγκες. Επίσης ενώ μιλάμε για ειρήνη,αγάπη,συντροφικότητα αλλά και "ανοιχτό" μυαλό οι άνθρωποι συνεχίζουν να υποκύπτουν σε δόγματα, να σκοτώνουν για αυτά,να ρίχνουν βόμβες σε άμαχους,ισχυρότερα κράτη να εκμεταλλεύονται ποιο ανίσχυρα κράτη και να τα εξαθλιώνουν οικονομικά,μεγάλες κοινωφελείς ανακαλύψεις να γίνονται έρμαιο επιχειρηματικών συμφερόντων και το οτιδήποτε να γίνεται να εμπορευματοποιείται προς χρηματικό όφελος των λίγων.

Πάμε ξανά στο "εγώ"...

 Το 'θέλω" του εγώ μπορεί να επιβληθεί και να δημιουργήσει ένα υποσύνολο,μπορεί δηλαδή να προσκολλήσει πάνω του ετερόκλητα "θέλω" με "κίνητρο" ένα κοινό χώρο "εξυπηρέτησης" συμφερόντων που όμως θα εξυπηρετήσει το αρχικό "εγώ", και έτσι να αποκτήσει ισχύ επιβολής στο μεγαλύτερο σύνολο,ακόμα και να γίνει πλειοψηφία,άσχετα με το αν το συμφέρων του αρχικού "εγώ" είναι ωφέλιμο για το όλο σύνολο.
 Όταν δηλαδή ενεργούμε καθαρά μέσο των θέλω μας και του εγώ μας δημιουργούμε μία εικονική πραγματικότητα μία διαφορετική οπτική γιατί αγνοούμε τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου.
Είναι όπως η διαφορετική οπτική για το πως είναι ο κόσμος από τα μάτια ενός φτωχού και ενός πλούσιου.Ενός ιατρού και ενός ζωγράφου.Ο κόσμος είναι ένας αλλά οι πραγματικότητες που ζει ο καθένας μας διαφορετικές.Το ζήτημα που προκύπτει είναι εάν εμείς οι ίδιοι τις δημιουργούμε ή μας τις επιβάλουν κάποιοι άλλοι τεχνηέντως.Συνεπώς όσο και καλύτερα μικροσκόπια να κατασκευάζονται,όσο και καλύτερα τηλεσκόπια να σχεδιάζονται,πάντα ένα ανθρώπινο "εγώ" θα κοιτάει από τον φακό τους.

Ιωάννης Κ.
Ιδρυτής-γενικός συντονιστής The AfterDark Project